Χριστόδουλε!

Χριστόδουλε, Χριστόδουλε / της εποχής υπόδουλε,
μέσα στην μαύρη μερσεντές / πάλι προχθές με σνόμπαρες.
Χριστόδουλε, Χριστόδουλε / της εταιρίας καλόβουλε,
μέσα στο χώμα το Αττικό / μετρούν τα μέτρα παραδυό

Χρόνος ; Πάλι ψέμματα σας λένε ...

Γνωρίζετε κυρία μου, πως ο χρόνος δεν είναι φυσικό μέγεθος ; Γνωρίζετε πως το 1sec στην ουσία είναι ένα επινόημα μούφα ; Και τι θα λέγατε, αν σας παρουσιάζαμε μια κίνηση ανεξάρτητη από τον χρόνο ; Μια κίνηση απαλλαγμένη από τα δεσμά των t μεταβλητών ; Κι όμως υπάρχει ! Όλα όσα γνωρίζετε μέχρι τώρα, ξεχάστε τα! Ο χωροχρόνος δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνο χώρος και δύναμη, L και F, και μια έκφραση του τύπου "μην σπαταλάτε το χρόνο σας άδικα", δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μεγάλη μεγάλη επιβεβαίωση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Σάββατο πρωί - Σάββατο ; πρωί ; - Τι να σημαίνουν άραγε αυτές οι κουβέντες σε κάποιον που κινείται - στην πραγματικότητα - άχρονα ; Γιατί είναι βέβαιο πως κινείται. Κουνάει τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο, σβήνει, γράφει και πίνει μια κούπα ζεστό καφέ. Κι όμως όλα αυτά, όλες αυτές οι κινήσεις, γίνονται ξέχωρα από τον χρόνο. Στο κάτω μέρος του υπολογιστή βλέπει ένα ρολόι - ρολόι ; Ποιος ηλίθιος έφτιαξε κάτι που να μπορεί να μετράει τις στιγμές ; Το τσαφ ; το κλικ, το κλατς, το μπλουμ ; Πόσο κρατάει άραγε ένα κλικ ; Ας ρωτήσουμε καλύτερα το Αίσθημα.

Άλλες φορές ο "χρόνος" περνάει γρήγορα, άλλες δεν περνάει με τίποτε. Ω! Άλμπερτ! τι σκαρώνεις πάλι μέσα στο υπέροχο κεφάλι σου ;

Αν δεν έγραφα, θα ήμουν ένα σκουπίδι

Όσο περισσότερο γερνάω και παρ' ότι άναψε εδώ και μερικά χρόνια απέναντι από το διαμέρισμά μου μια φωτεινή ταμπέλα νέον που λέει "ΓΕΡΟΝΤΟΠΑΛΙΚΑΡΑ / ΓΕΡΟΝΤΟΠΑΛΙΚΑΡΑ / ΓΕΡΟΝΤΟΠΑΛΙΚΑΡΑ" - ακόμη δεν μπήκα στο μαγαζί αλλά που θα πάει, θα κάνω μια επίσκεψη - τόσο περισσότερο διαπιστώνω πως δεν θα μπορούσα να αντέξω την ασυναρτησία μου, αν δεν έγραφα. Από την μια ένα σπίτι χάλια, σκόρπια πράγματα πεταμένα από δω κι απο κει, ένα γραφείο μικρό και στενόχωρο, μια εργασία που ναι μεν αποφέρει ίσως κάποια χρήματα (που δεν μου φτάνουν ασφαλώς) αλλά καθόλου δημιουργική κι από την άλλη κάποιες αρρωστημένες σχέσεις - καρτ ποστάλ χριστουγεννιάτικων στιγμών με αφιέρωση "ευτυχισμένος ο καινούργιος πόνος!"

Είναι η πρώτη φορά που το παραδέχομαι αυτό και οφείλω να πω ως πακέτο αυτής της εξομολόγησης πως αν δεν έγραφα θα ήμουν ένα σκουπίδι, ένας αφόρητος άνθρωπος, ένα παράσιτο. Για μένα, που είναι πια ξεκάθαρο πως δεν μπορώ να ζήσω μια φυσιολογική ζωή παρ' όλες τις προσπάθειές μου, το γράψιμο δεν είναι απλώς μια ενασχόληση, αλλά μια συσκευή οξυγόνου και μια ινσουλίνη για τον επικοινωνιακό μου διαβήτη. Τα γραπτά μου είναι ίσως ο μόνος τρόπος που έχω για να πω κάτι σε κάποιον "φυσιολογικά" γιατί ο οποιοσδήποτε άλλος τρόπος μου, είναι βαστικός, απότομος, ενστικτώδης, βίαιος και ζωώδης, λες και η φύση ενσαρκώνεται σε μένα, λες και το νερό - παρ' όλο που καθαρίζει και δροσίζει - πνίγει και καταπνίγει οτιδήποτε "λογικό" βρίσκεται στο "είναι" μου.

Προσπαθώ εδώ και χρόνια να διορθώσω τους τρόπους μου. Κάτι είναι κι αυτό, θα μου πείτε αλλά προς το παρόν δεν έχω καταφέρει και πολλά πράγματα. Συνεπώς, όποιο τσογλάνι προσπαθήσει να με αλλάξει, μαύρο φίδι που τον έφαγε.

Χαιρετισμοί

Το παρόν blog - έστω και με αυτήν την μορφή και προτού δημιουργηθεί μια πιο "σικ" ιστοσελίδα - δεν είναι για να παραθέσω τα πεπραγμένα μου σε στυλ "θαυμάστε με κι εσείς" - εκτός από μένα (αν και αυτό μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στο σκεπτικό αλλά ως δευτερεύον) αλλά γίνεται για αποδείξω σε κάποιους πως δεν υπήρξα χαραμοφάης, καναπεδόβιος και τεμπελόσκυλο και για να εκθέσω την παραγωγή της διανοητικής μου ροής και ενίοτε διαρροής και για να δείξω γιατί εγώ - ο εκθέτης - έγινα κατά καιρούς το σκοτεινό αντικείμενο του πάθους των.

Έτσι - για μένα-, ουσιαστικά κλείνει ένας κύκλος, θριαμβευτικά επαληθεύεται το "φτάνει, φτάνει, φτάνει / η ζωή μας κύκλους κάνει" ενώ απ' τον εξώστη αρκετοί φίλοι μου θεατές χειροκροτούν τις προφητείες τους.

Δεν είναι όλο αυτό μια νοσταλγία, με καταλαβαίνετε ; Δεν είναι ένα ανθολόγιο αποξηραμμένων ιδεών που έχασαν το άρωμά τους, όχι. Ούτε είναι μια παράθεση από σουξέ - με καταλαβαίνετε. Όλα έχουν επιλεγεί, έτσι ώστε κατάλληλα τοποθετημένα να κάνουν κάποιο νόημα. Ποιο είναι το νόημα ; Το νόημα είναι το αίσθημα. Πως γεννήθηκε το αίσθημά μας, πως διαμορφώθηκε, πως συνέχισε διορθώνοντας - το δυνατόν - τα λάθη του και πως συνεχίζει μέχρι που να τα δώσει όλα. Γιατί αυτός είναι ο στόχος : Να τα δώσουμε όλα κι ας μην μας το συγχωρήσουν ποτέ.

Δεν θα το κάνω από στυλ ούτε από γκρίνια που θα αναφερθώ σε κάποια γεγονότα που δείχνουν σημειολογικά την μέγιστη αυταπάτη της ανθρωπότητας, αυταπάτη που για όσους είναι κατ' επιλογήν τους και αφορούν τους ίδιους, δεν είναι αυταπάτη. Θέλω να πω δηλ. πως ο καθένας έχει την λόξα του και το κόλλημά του. Η προσπάθειά μου ανέκαθεν υπήρξε μια προσπάθεια ανεύρεσης μιας "κόλλας" που θα επιτρέψει τον "μισητό" να καθήσει στο ίδιο τραπέζι με τον "αγαπητό", τον "καλό" να αγκαλιάσει τον "κακό" και την Παρθένα να χορέψει ένα ταγκό με τον Σατανά. Έστω και για λίγο, έστω και για όσο διαρκεί αυτός ο χορός, έστω και για όσο διαρκεί ένα "στην υγειά μας ρε παιδιά!" και ένα κλιγκ δυο ποτηριών.

Όποιος λοιπόν έντιμος και αποφασιστικός θέλει να εντρυφήσει στην πορεία της ιδεολογικής μου απόσταξης και να συμμετέχει όχι στην φωτογραφία αλλά στο φλας, στο κλατς, στο πλατς, στο ττκκκκςςς του φακού μιας στιγμής, θα καταλάβει πως όλο αυτό είναι ένα ίχνος σε μια φωτογραφική πλάκα - επειδή δεν είμαι αθάνατος, ούτε από πέτρα - κι επειδή μια μέρα θα τα κακαρώσω. Να υπάρχει λοιπόν κάτι από μένα, ως μουσαφίρη της Γης σε αυτήν την δύσκολη χρονική περίοδο μετάλλαξης που περνάει ο πλανήτης, σακατεμένος και χιλιοτρυπημένος από γιαχνί σοφούς και τάχαμ ρήτορες φωστήρες και παντογνώστες.

Απ’αυτήν την άποψη και υπ’ αυτή την έννοια ας είναι ευλογημένο το παρόν blog. (πιστεύω και δεν ξέρω γιατί, αν ζούσε στις μέρες μας ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα’ χε και αυτός ένα blog).

Χαιρετώ,